Steeds meer mensen Wonen in Campers en Boten
Marijke stapt op een dag haar camper uit die ergens achter op een terrein staat verscholen achter de houten steigerplanken die al jaren op dezelfde plaats liggen. Aan de rand staan bomen en de luifel markeert haar buitenruimte waar een kleine tafel staat met een stoel. Inmiddels woont ze hier alweer meer dan een jaar. Heb ik een andere keuze dan? Roept ze een beetje verwijtend.
En ik begrijp haar. Het woningmarkt beleid in Nederland is een drama en ondanks alle goede bedoelingen zakken we steeds verder weg in het moeras van stikstof en ontwikkelaars, die het ook even niet meer zien zitten om in woningen te investeren. Het onvoorspelbare woningbeleid laat diepe sporen na. Zo ook bij Marijke die na haar scheiding geen huis kon huren of kopen. Daar zit je dan na 15 jaar huwelijk zegt ze.
Zo ook het verhaal van Noah die onlangs een boot heeft gekocht om op te wonen. Het was een oud krot toen ik hem kocht. Ik heb er zo’n 3 maanden aan gewerkt en opgeknapt en ik ben er erg blij mee ondanks dat ik liever in een huis zou wonen. Maar dat zit er voorlopig niet in. Na mijn ontslag zag ik het ook even niet meer zitten, niemand luisterde naar mij en ik heb het gevoel dat ik niets meer bij draag aan de maatschappij. Mijn leeftijd en opleiding speelt hierin een grote rol. Ik heb jarenlang gewerkt voor hetzelfde bedrijf maar voel me nu overbodig. Aan de kant gezet!
Dit zijn zomaar twee verhalen waarbij de maatschappij geen oog heeft voor mensen die tussen wal en schip vallen. Het is gewoon te triest voor woorden dat een rijk land zoals Nederland steeds meer armoede kent. En het gaat niet alleen om de allerarmsten maar ook over twee verdieners die na een scheiding nergens terecht kunnen. De huursector is een puinhoop, en investeerders verkopen steeds meer huizen omdat het niet meer interessant is om in vastgoed te investeren, en woningen te verhuren. En dat is waar we nou juist behoefte aan hebben.
Het beleid van de overheid heeft desastreuze gevolgen voor een steeds grotere groep mensen. Het gevolg is dat steeds meer mensen zoeken naar alternatieven zoals boten, vakantiehuizen en campers. Ook bij die laatste groep wordt de broekriem steeds verder aangehaald. De belasting voor campers gaat fors omhoog waardoor een camper om in te wonen steeds minder interessant wordt.
Met een schuldgevoel reed ik naar huis. Waarom is het zo oneerlijk verdeeld en waarom is zo’n rijk land als Nederland niet in staat om deze mensen te helpen. Dat doet me denken aan het liedje van Stef Bos die later ook door Milow is uitgebracht: Is dit nu later, als je groot bent! Dat brengt me weer terug naar de theatervoorstelling waarin Milow de akoestische versie van dit lied vertolkte.
Met een brok in de keel reed ik verder, wat heb ik een geluk gehad, wat mag ik blij zijn met m’n huis en warme plekje. Even weer met de beide beentjes op de grond. Maar soms schaam ik me diep, dat ik Nederlander ben en deel uitmaak van een groep mensen die bommen en granaten boven een brood verkiezen. Die miljarden uitgeven aan oorlogsgeweld terwijl mensen voor hun ogen steeds verder wegzakken. Ik denk nog regelmatig terug aan Marijke en Noah die vastzitten in een systeem waar ze misschien nooit meer uitkomen.
Maar ik ben positief ingesteld en geloof dat er altijd een mogelijkheid is om verder te komen. Ook al kan het wat langer duren dan je misschien zou willen, dus recht je schouders en geef niet op. Zie het als een tijdelijk probleem! Vroeger bij mijn tandarts hing een bordje waar op stond: Ook dit gaat voorbij! Dat is voor mij makkelijk zeggen, terwijl ik straks m’n warme huis binnenloop en de geur me van een warme maaltijd tegemoet komt. Maar de verhalen van Marijke en Noah staan voor altijd op de harde schijf van m'n brein.
